Je laat het weten via je gedrag, je lichaamstaal en ook met je woorden. Twee jaar oud, en je kunt echt alles al vertellen. Ook dat dáár je huis is, en niet hier. Je ondersteunt het verhaal met je wijzende wijsvinger in een richting, schuin voor je, in de lucht.
Jullie zitten,- jouw buik tegen haar buik- en ik zit mee. Zachtjes pratend. Je moeder bemoedigend in het maken van achtjes op jouw rug, en jou geruststellend. De focus heb ik op jullie, en op mijn voeten. De figuurlijke luikjes onder mijn voetzolen openend, mijn wortels reikend tot diep onder de grond. Net als altijd daalt de rust in mij. Ik krijg meer houvast. Dat is nodig want jouw intense verdriet en de wanhoop van je moeder raken me diep. Het is de rust die ik nodig heb om jou en je moeder tot rust te brengen. Het maakt dat ik als vanzelf voel waar ik zal beginnen.
Ik vertel over de zon, de maan en de sterren. Over de megagrote glijbaan vanaf die ene planeet waar jij jouw thuis weet. De glijbaan waar je vanaf bent geroetsjt, je moeders buik in. Ik vertel je hoe het de bedoeling is dat je daar bent, in dat warme holletje bij je moeder. Maar ook dat het spannend is. Juist voor jou die alles zelf wil regelen. Omdat je zoveel meer ziet dan je ogen zien, je zoveel meer hoort dan je oren horen en zoveel anders gaat dan hoe het voor jou kloppend is.
Beetje bij beetje horen we jouw huilen veranderen. Het gaat over in een ritmisch dreinen. Een teken dat je aan het verwerken bent van dat wat er is, en was. Nog steeds wrijft je moeder de achtjes op je rug. Bijna gedachteloos. Ook zij verwerkt. Ze vertelt over jouw ingeleide geboorte, als gevolg van het Help-syndroom dat zich bij haar ontwikkelde. Hoe alleen zij zich die dagen gevoeld heeft, en hoe alleen zij zich eigenlijk altijd voelt. Deze twee jaar met jou maakt dat opnieuw duidelijk. ‘Ik laat zoveel gebeuren dat ik eigenlijk niet wil’. Voorbeelden komen voorbij. Wat er gebeurt in je werk, en privé. ‘Hoe kun je hier anders mee omgaan?’ vraag ik. Ik moet duidelijker zijn, en zeggen wat ik ervan vind’.
Jouw lijfje schokt. Je vuistjes vallen open. Uit je mond druipt kwijl en snot op de mouw van je moeder’s jas. Totale ontspanning. Je snurkt.
‘Slaapt ie?’ Ongeloof bij je moeder en tranen van ontlading.
Een kalm brein en kalm lijf: het is de allerbelangrijkste tool die je kunt meenemen in je werk. Want de kalmte van de één zorgt voor kalmte van de ander. Het is het systeem dat in de wetenschap neuroceptie wordt genoemd.
Ik noem het magie.
Carla van Wensen is auteur bij Uitgeverij SWP en ze geeft geaccrediteerde workshops en scholing (Kind in evenwicht) voor professionals werkzaam met het kind. Daarnaast begeleidt zij in haar praktijk het kind met hechtingsproblematiek en/of niet begrepen fysieke klachten.
Van Wensen schreef de volgende boeken:
Help!... Ik voel zo veel
Prachtig lastig
De ik-fabriek
Opgroeien in evenwicht
Stotteren doe je niet alleen
Stotterkit
Woelig gevoelig
