Op een dag ontplofte ze en zei: ‘Als jullie zo doen, ga ik niet meer iedere avond koken.’ Ik begreep haar klacht wel: het ging per slot van rekening om een moeder die ons hele huishouden bestierde en ook nog eens buitenshuis hard moest werken als hoofdredacteur van een maandblad (toen: Ouders van nu).
Ik zei dat wij voortaan alle drie op een vaste dag in de week zouden gaan koken. De zoon (4 vwo) en dochter (1 vwo) en ik zouden geheel vrij zijn in de keuze van de gerechten en zouden daarvoor ook zelf de boodschappen gaan doen. Tafeldekken hoorde erbij, maar afruimen en afwassen niet. Met name de kinderen gingen lekker koken, want ze wilden voor elkaar niet onderdoen. Erg leuk was dat beiden meteen in Rita’s kookboeken gingen snuffelen en in haar plakboeken met recepten. Het pedagogische eraan was dat zij (en ik ook) merkten hoe belangrijk het was waardering te krijgen als je je best had gedaan om voor anderen iets lekkers op tafel te zetten (al zullen ze best ook aan hun eigen smaak hebben gedacht!).
Dit systeem werkte een paar jaar. Ze zijn later heel goede koks geworden en hebben echtgenoten gevonden die dat ook zijn. Hun zonen en dochters hebben van jongs af aan geholpen met koken. Nu ze volwassen zijn, hebben ze er plezier in en de studenten onder hen zijn de leidende kokkies in hun respectievelijke studentenhuizen.
Dolph Kohnstamm, emeritus hoogleraar Ontwikkelingspsychologie
Ontleend aan: Met terugwerkende kracht
