De aanmeldingen stromen binnen, niet alleen van ouders en kinderen, maar ook van professionals van allerlei organisaties. Zij willen met dit initiatief samenwerken om de ouders met raad en daad bij te staan. Dus: kan er een opvoedspreekuur aan dit initiatief worden gekoppeld? En zou het goed zijn te signaleren of ouders hulp nodig hebben? De initiatiefneemster is daarover heel resoluut. Zij wil dit niet. Zij wil de ouders vooral een plek bieden waar ze met hun kind en met andere ouders kunnen zijn, zonder het gevoel te krijgen dat er naar hen wordt gekeken of dat ze iets goed of fout kunnen doen.
In eerste instantie verbaasde dit me; samenwerking wordt toch gezien als dé oplossing voor versnipperde hulp aan gezinnen? De theorie is dat als professionals samenwerken een gezin maar één keer hoeft te vertellen wat hun situatie is. Dat duidelijker wordt welke hulp nodig is. En dat samenwerking de mogelijkheden om het gezin te helpen vergroot. De ene professional kan het een doen voor een gezin, de andere professional het ander. Samen hebben ze een breed repertoire.
Als je op samenwerking googelt, vind je afbeeldingen van lachende ouders en professionals die elkaar vol vertrouwen het laatste puzzelstukje aanreiken. Maar meer samenwerken is niet altijd beter; er kleven wel degelijk nadelen aan. Het is bij voorbeeld niet gemakkelijk om iemand die heel anders denkt, omdat diegene andere expertise heeft, goed te verstaan. En wat als professionele richtlijnen en protocollen elkaar tegenspreken? Daarnaast is vaak sprake van hiërarchie tussen professionals; de jongerenwerker heeft in de samenwerking al snel minder te zeggen dan de psychiater. Bovendien willen deze disciplines andere informatie van het gezin. En praktisch is het lastig om elkaar te treffen; de agenda’s zitten bomvol. Samenwerking vergt dus veel coördinatiewerk. Voordat ze het weten, zijn professionals vooral bezig met onderlinge afstemming en wordt er meer over dan met het gezin gesproken.
Zo verdiepte ik me in een gezin waarbij ruim 25 (!) professionals betrokken waren. De procesregisseur, die moest zorgen dat de professionals samenwerkten, had hier een dagtaak aan. Een handjevol professionals had daadwerkelijk contact met het gezin.
Lees hier het artikel of de complete PIP via Pedagogiek Digitaal of word abonnee.
